Insuficiencia renal. - É a incapacidade dos riles para filtrar e depurar a
sangue. Como consecuencia desta alteración acumúlanse no organismo
produtos tóxicos que deberían ser eliminados ou, pola contra, elimínanse
substancias que deberían conservarse, como proteínas ou glóbulos vermellos. Cando a
insuficiencia renal é grave, recórrese ao ril artificial. Este aparato non cura ao
ril enfermo, simplemente substitúe as súas funcións. O proceso de filtrado ou
depuración que realiza o ril artificial coñécese co nome de diálise. Por
termo medio, este aparato logra purificar todo o sangue nun prazo aproximado de seis horas.
Cistite. - Inflamación da vexiga urinaria, normalmente debida a unha infección
bacteriana orixinada na uretra, vaxina ou, en casos máis complicados, nos
riles. A cistite tamén pode deberse á irritación causada polos depósitos
cristalinos dos ouriños, ou a calquera condición ou anormalidade urolóxica que
obstaculice o funcionamento normal da vexiga. Entre os síntomas pódense
citar a micción dolorosa ou dificultosa, a necesidade urxente de mexar e, nalgúns
casos, ouriños turbios ou con sangue. O tratamento consiste basicamente en tomar
antibióticos, beber grandes cantidades de líquidos e inhibir a bacteria acidificando
os ouriños (por exemplo, tomando infusións de follas de arando.
teñen unha mellor recuperación. Outras formas poden rematar en nefrite crónica, a
cual produce unha lesión progresiva e destrutiva do ril
Nefrite. - Denominación común para os procesos inflamatorios do ril. Existen
varias formas de nefrite. A aparición dalgunhas formas maniféstase por
cansazo, perda de apetito, inflamación da cara, dor abdominal ou no
costado, e diminución do volume de ouriños, que ademais é máis escura, do
habitual. Outra característica principal é a presenza nos ouriños, no exame
microscópico, de albumina (o que se denomina albuminuria). É moito máis
frecuente na infancia e adolescencia que na idade adulta. As formas que son
máis frecuentes en nenos, son tamén as de mellor prognóstico en xeral, as que
Cálculos renais. - Son máis coñecidos como piedras no riñón . Pódense
formar no ril ou na pelve renal por depósitos de cristais presentes na
ouriños. Os cálculos poden producir hemorraxia, infección secundaria ou
obstrución. Cando o seu tamaño é pequeno, tenden a descender polo uréter cara a
a vexiga asociados cunha dor moi intensa. A dor cólica producida polos
cálculos require tratamento con analxésicos potentes, e pode aparecer de forma
súbita tras o exercicio muscular. Unha vez que o cálculo alcanza a vexiga, é posible
que sexa expulsado polos ouriños de forma inadvertida, desaparecendo a dor. Se o
cálculo é demasiado grande para ser expulsado, é necesario recorrer á cirurxía ou
á litotripsia, procedemento que utiliza ondas de choque xeradas por un aparato
localizado fóra do organismo, para desintegrar os cálculos
A uremia. - É a intoxicación producida pola acumulación no sangue dos
produtos de refugallo que adoitan ser eliminados polo ril. Aparece na fase
final das enfermidades crónicas do ril. A xeneralización dos transplantes de
ril supuxeron un grande avance para estes pacientes
jueves, 21 de febrero de 2013
ALGUNHAS ENFERMIDADES DO APARATO URINARIO.
ALGUNHAS ENFERMIDADES DO APARATO URINARIO. -
- A especialidade médica que estuda o aparato urinario chámase uroloxía e
o médico especialista é o urólogo
Mexar moito ou pouco pode ser indicador dalgunha alteracion renal. En condicións normais, a cantidade de ouriños depende da cantidade de auga que inxerimos, do noso metabolismo, actividade física e masa corporal. As infeccións urinarias son procesos infecciosos das vías urinarias que producen inflamacións da uretra (uretrite), a vexiga (cistite) ou os riles (pielonefrite).
Uretrite
Artigo principal: Uretrite.
Consiste na inflamación das paredes da uretra debido a unha infección bacteriana ou a substancias químicas que ocasionan un estreitamento do conduto uretral. A dieta con pouca inxestión de líquidos e a deshidratación en días calorosos, que produce uns ouriños concentrados, favorecen esta inflamación.
Cistite
Artigo principal: Cistite.
É a inflamación aguda ou crónica da vexiga urinaria, con infección ou sen ela. Pode ter distintas causas. Os síntomas máis frecuentes son: aumento da frecuencia das miccións, presenza de turbidez dos ouriños. A causa máis frecuente de cistite é a infección por bacterias gram negativas. Para que un xerme produza cistite, primeiro debe de colonizar os ouriños da vexiga (bacteriuria) e posteriormente producir unha resposta inflamatoria na mucosa vesical. A esta forma de cistite denomínaselle cistite bacteriana aguda. Afecta a persoas de todas as idades, aínda que sobre todo a mulleres en idade fértil ou a anciáns de ambos os dous sexos. Outra forma de cistite é a cistite tuberculosa (producida no contexto dunha infección tuberculosa do aparato urinario), a cistite química (causada por efectos tóxicos directos dalgunhas substancias sobre a mucosa vesical, por exemplo a ciclofosfamida), a cistite glandular (unha metaplasia epitelial con potencialidade premaligna) ou a cistite intersticial (unha enfermidade funcional crónica que cursa con dor pélvica, urxencia e frecuencia miccional)
Mexar moito ou pouco pode ser indicador dalgunha alteracion renal. En condicións normais, a cantidade de ouriños depende da cantidade de auga que inxerimos, do noso metabolismo, actividade física e masa corporal. As infeccións urinarias son procesos infecciosos das vías urinarias que producen inflamacións da uretra (uretrite), a vexiga (cistite) ou os riles (pielonefrite).
Uretrite
Artigo principal: Uretrite.
Consiste na inflamación das paredes da uretra debido a unha infección bacteriana ou a substancias químicas que ocasionan un estreitamento do conduto uretral. A dieta con pouca inxestión de líquidos e a deshidratación en días calorosos, que produce uns ouriños concentrados, favorecen esta inflamación.
Cistite
Artigo principal: Cistite.
É a inflamación aguda ou crónica da vexiga urinaria, con infección ou sen ela. Pode ter distintas causas. Os síntomas máis frecuentes son: aumento da frecuencia das miccións, presenza de turbidez dos ouriños. A causa máis frecuente de cistite é a infección por bacterias gram negativas. Para que un xerme produza cistite, primeiro debe de colonizar os ouriños da vexiga (bacteriuria) e posteriormente producir unha resposta inflamatoria na mucosa vesical. A esta forma de cistite denomínaselle cistite bacteriana aguda. Afecta a persoas de todas as idades, aínda que sobre todo a mulleres en idade fértil ou a anciáns de ambos os dous sexos. Outra forma de cistite é a cistite tuberculosa (producida no contexto dunha infección tuberculosa do aparato urinario), a cistite química (causada por efectos tóxicos directos dalgunhas substancias sobre a mucosa vesical, por exemplo a ciclofosfamida), a cistite glandular (unha metaplasia epitelial con potencialidade premaligna) ou a cistite intersticial (unha enfermidade funcional crónica que cursa con dor pélvica, urxencia e frecuencia miccional)
Os Ouriños e a Micción
OS OURIÑOS E A MICCIÓN. -
Os ouriños son un líquido de cor amarela clara que está composto por auga e
outros elementos. O máis importante destes elementos é a urea. Os ouriños se
produce continuamente no ril e chega á vexiga intermitentemente, debido a
os movementos dos uréteres. Unhas válvulas impiden o retroceso dos ouriños
dende a vexiga aos uréteres.
Cando a vexiga está chea, orixínanse impulsos nerviosos que producen o
desexo consciente de mexar e de forma voluntaria abre o esfínter externo dando
saída aos ouriños (micción).
A cantidade de ouriños que un adulto normal elimina, por termo medio, cada24 horas, é de 1,5 litros (un litro e medio). Este volume varía coa cantidade de
líquido e alimento inxerido así como coas perdas por vómitos ou a través da
pel pola sudación.
Os ouriños están compostos de: 95% de auga, 2% de sales minerais, cloruros,
fosfatos, sulfatos, sales amoniacais, 3% de substancias orgánicas, urea, ácido úrico,
ácido hipúrico e creatinina.
AS Glándulas Sudoríparas
AS GLÁNDULAS SUDORÍPARAS. -
As glándulas sudoríparas son as encargadas de excretar a suor. A suor
contén auga, sales minerais e un pouco de urea. Non obstante, a misión excretora
das glándulas é secundaria.
A súa principal función é a de regular a temperatura corporal mediante a
evaporación da auga expulsada. Nalgúns momentos pódese perder ata 1 litro
de auga por hora.
As glándulas sudoríparas están repartidas por toda a pel, pero son máis
numerosas na cabeza, axilas e palmas das mans.
Son glándulas de secreción externa, compostas por un conxunto de túbulos apelotonados, situados na derme, e un tubo excretor que atravesa a epiderme e desemboca no exterior por un poro da pel. A substancia excretada polas glándulas sudoríparas, denomínase suor, e componse de auga (99%), sales minerais (0,6%, sendo o cloruro de sodio a máis abundante) e substancias orgánicas (como a urea, a creatinina e diversos sales de ácido úrico, que compoñen un 0,4% da suor).
A suor, ten dúas funcións:
Contribuír á excreción do exceso de cloruro de sodio e urea. Ademais, contribúe a eliminar substancias tóxicas como o alcohol etílico ou os residuos de antibióticos que poida estar a tomar unha persoa.
Regular a temperatura corporal, e así impedir que se eleve demasiado.
A excreción da suor depende da temperatura ambiental, do exercicio muscular e mesmo do propio funcionamento do ril. En ambientes cálidos e cunha actividade física alta, auméntase a produción de suor. Pola contra, en ambientes fríos e unha actividade física baixa, a produción da suor é mínima.
Son glándulas de secreción externa, compostas por un conxunto de túbulos apelotonados, situados na derme, e un tubo excretor que atravesa a epiderme e desemboca no exterior por un poro da pel. A substancia excretada polas glándulas sudoríparas, denomínase suor, e componse de auga (99%), sales minerais (0,6%, sendo o cloruro de sodio a máis abundante) e substancias orgánicas (como a urea, a creatinina e diversos sales de ácido úrico, que compoñen un 0,4% da suor).
A suor, ten dúas funcións:
Contribuír á excreción do exceso de cloruro de sodio e urea. Ademais, contribúe a eliminar substancias tóxicas como o alcohol etílico ou os residuos de antibióticos que poida estar a tomar unha persoa.
Regular a temperatura corporal, e así impedir que se eleve demasiado.
A excreción da suor depende da temperatura ambiental, do exercicio muscular e mesmo do propio funcionamento do ril. En ambientes cálidos e cunha actividade física alta, auméntase a produción de suor. Pola contra, en ambientes fríos e unha actividade física baixa, a produción da suor é mínima.
A Uretra
A URETRA
A uretra é o conduto a través do cal se eliminan os ouriños cara ao exterior.
É un tubo que parte da zona inferior da vexiga e posúe no seu comezo dous
esfínteres ou válvulas musculares que controlan o paso dos ouriños.
A uretra é diferente en cada sexo, xa que no varón intervén na
función reprodutora. A uretra feminina ten unha lonxitude de 3 a 4 cm e vai dende
a base da vexiga ao exterior, rematando entre os dous labios menores, diante de
a abertura vaxinal. Na uretra masculina, de 17 a 20 cm de lonxitude, distínguense
tres partes: porción pélvica, rodeada pola próstata; porción membranosa e porción
esponxosa. Esta última corresponde ao pene
A uretra é o conduto altamente sistematizado que transporta e permite a saída ao exterior dos ouriños contidos na vexiga, onde é expulsada mediante un proceso chamado micción. Difire considerablemente en ambos os dous sexos. Na muller é unha simple canle de 3 a 4 cm. de longo, algo máis estreito en ambas as dúas extremidades que no resto do seu traxecto. É case vertical e áchase por diante da vaxina, abríndose na vulva por diante do orificio vaxinal.
No home a uretra mide de 18 a 20 cm. de lonxitude, e na muller 6 cm. É de calibre irregular, presentando partes ensanchadas e outras estreitadas. Ademais non é recta senón que presenta certos ángulos. Ten moitos segmentos: uretra prostática (parte que pasa pola próstata), uretra membranosa e uretra esponxosa, é dicir, a rodeada polo corpo esponxoso, a que á súa vez pode subdividirse en varios segmentos. Remata nun esfínter. No home é bifuncional porque serve para o sistema excretor e reprodutor.
Dende o punto de vista das súas enfermidades a uretra pode dividirse en dous segmentos: a uretra anterior e a uretra posterior, separados por un esfínter de músculo estriado, situado a uns 3,5 cm. da vexiga.
As hemorraxias ou secrecións que se producen na primeira, saen ao exterior e as que se producen na segunda, poden envorcarse na vexiga. A inflamación de cada un destes sectores produce tamén síntomas distintos. Na uretra desembocan diversas glándulas nas que poden acantoarse unha infección da uretra
A uretra é o conduto altamente sistematizado que transporta e permite a saída ao exterior dos ouriños contidos na vexiga, onde é expulsada mediante un proceso chamado micción. Difire considerablemente en ambos os dous sexos. Na muller é unha simple canle de 3 a 4 cm. de longo, algo máis estreito en ambas as dúas extremidades que no resto do seu traxecto. É case vertical e áchase por diante da vaxina, abríndose na vulva por diante do orificio vaxinal.
No home a uretra mide de 18 a 20 cm. de lonxitude, e na muller 6 cm. É de calibre irregular, presentando partes ensanchadas e outras estreitadas. Ademais non é recta senón que presenta certos ángulos. Ten moitos segmentos: uretra prostática (parte que pasa pola próstata), uretra membranosa e uretra esponxosa, é dicir, a rodeada polo corpo esponxoso, a que á súa vez pode subdividirse en varios segmentos. Remata nun esfínter. No home é bifuncional porque serve para o sistema excretor e reprodutor.
Dende o punto de vista das súas enfermidades a uretra pode dividirse en dous segmentos: a uretra anterior e a uretra posterior, separados por un esfínter de músculo estriado, situado a uns 3,5 cm. da vexiga.
As hemorraxias ou secrecións que se producen na primeira, saen ao exterior e as que se producen na segunda, poden envorcarse na vexiga. A inflamación de cada un destes sectores produce tamén síntomas distintos. Na uretra desembocan diversas glándulas nas que poden acantoarse unha infección da uretra
A Vexiga
A vexiga é o órgano principal do sistema excretor, é un órgano oco situado na parte inferior do abdome e superior da pelve, destinada a conter os ouriños que chegan dos riles a través dos uréteres. A vexiga é unha bolsa composta por músculos se encarga de que almacenar os ouriños e liberala. Cando está baleira, as súas paredes superior e inferior póñense en contacto, tomando unha forma ovoidea cando está chea. A súa capacidade é duns 700-800 mL. O seu interior está revestido dunha mucosa cun epitelio poliestratificado pavimentoso, impermeable aos ouriños. A súa parede contén un músculo liso, que contraéndose e coa axuda da contracción dos músculos abdominais, produce a evacuación da vexiga a través da uretra. A isto chámase micción. A parte da vexiga que comunica coa uretra está provista dun músculo circular ou esfínter, que impide normalmente a saída involuntaria dos ouriños. Ademais destas fibras lisas hai outras estriadas que axudan a reter voluntariamente os ouriños.
Recibe os ouriños polos uréteres, que se abren na parte traseira da vexiga, cando está baleira a vexiga pode ser case igual de pequena que toma o tamaño dunha ameixa, cando se enche, non obstante pode chegar a ter o tamaño dun pomelo. Ten unha gran capacidade de ampliarse, tanto que aínda que poida conter entre 200 a 400 ml aproximadamente antes dos cales unha persoa note a sensación de mexar.
Na base, a vexiga ábrese á uretra, tubo que leva os ouriños ao exterior, a apertura e peche desta é controlada polo esfínter. Esta é a última fase do sistema excretor
Os Uréteres
OS URÉTERES. -
Os uréteres son dous longos tubos que van dende a pelve renal ata a vexiga
urinaria. Están constituídos por fibra muscular lisa, e epitelio mucoso e
terminacións nerviosas. Son estas as que regulan o funcionamento ao ordenar
contraccións que impulsan os ouriños de forma continua e a fan penetrar na vexiga. Os uréteres teñen terminacións moi sensibles á dor, de modo que
cando se obstrúen, como acontece nos cólicos nefríticos, prodúcense fortes dores
Os uréteres son dous condutos ou tubos duns 21 a 30 cm. de longo, e uns 3 ou 4 milímetros de diámetro, bastante delgados, que levan os ouriños dende os riles na pelve renal á vexiga, en cuxa base desembocan formando os chamados meatos ureterales, cuxa disposición en válvula permite aos ouriños pasar gota a gota do uréter á vexiga, pero non viceversa. O seu interior está revestido dun epitelio e a súa parede contén músculo liso.
Os uréteres son dous condutos ou tubos duns 21 a 30 cm. de longo, e uns 3 ou 4 milímetros de diámetro, bastante delgados, que levan os ouriños dende os riles na pelve renal á vexiga, en cuxa base desembocan formando os chamados meatos ureterales, cuxa disposición en válvula permite aos ouriños pasar gota a gota do uréter á vexiga, pero non viceversa. O seu interior está revestido dun epitelio e a súa parede contén músculo liso.
Os Riles
Os riles son responsables de eliminar os refugallos do corpo, regular o equilibrio electrolítico e estimular a produción de glóbulos vermellos.
Definición do aparato urinario
O sistema urinario humano é un
conxunto de órganos encargados da produción de ouriños mediante a cal
se eliminan os refugallos nitroxenados do metabolismo (urea, creatinina e ácido úrico), e da osmorregulación. A súa arquitectura componse de estruturas que filtran os fluídos corporais (líquido celomático, hemolinfa, sangre). Nos invertebrados a unidade básica de filtración é o nefridio, mentres que nos vertebrados é a nefrona ou nefrón. O aparato urinario humano componse, fundamentalmente, de dúas partes que son:
Os órganos secretores: os riles, que producen os ouriños e desempeñan outras funcións.
A vía excretora, que recolle os ouriños e a expulsa ao exterior.
Está formado por un conxunto de condutos que son:
Os uréteres, que conducen os ouriños dende os riles á vexiga urinaria.
A vexiga urinaria,Es unha bolsa muscular e eslastica na que se acumulan os ouriños antes de ser expulsada ao exterior. No extremo inferior ten un musculo circular chamado esfinter, que se abre e pecha para controlar a miccion (o acto de mexar).
A uretra,es un conduto que transporta os ouriños dende a vexiga ata o exterior. Na súa parte inferior presenta o esfinter uretral, polo que se pode resistir en desexo de mexar. A saída dos ouriños ao exterior prodúcese polo reflexo de miccion.
Os refugallos para poder chegar ata os riles (que son os órganos encargados de subtraer os refugallos ou substancias innecesarias), é necesario un proceso chamado nutrición, o cal é necesario para adquirir enerxía. Os nutrientes vanse directo ao sangue, a cal realiza o intercambio gasoso por medio dos pulmóns.
Os refugallos son levados pola arteria renal ata os riles, os cales se encargan de crear os ouriños, con axuda das nefronas.
Despois de crear os ouriños, o sangue en bo estado é comprimido nas nefronas na súa parte superior, as cales transportan o sangue en bo estado por medio da vea renal de novo ao corazón e pulmóns para osixenala.
Histoanatomía do aparato urinario
A parte inicial e de maior importancia que se encarga da filtración de tecidos e certos fluídos, así como a eliminación de toxinas son os riles, órganos con forma de feixón, situados no retroperitoneo sobre a parede abdominal posterior.Estos envorcan o seu contido nun receptáculo chamado vexiga, por medio dun tubo chamado uréter. A vexiga, á súa vez evacúa o seu contido ao exterior por medio dun conduto chamado uretra.
Os órganos secretores: os riles, que producen os ouriños e desempeñan outras funcións.
A vía excretora, que recolle os ouriños e a expulsa ao exterior.
Está formado por un conxunto de condutos que son:
Os uréteres, que conducen os ouriños dende os riles á vexiga urinaria.
A vexiga urinaria,Es unha bolsa muscular e eslastica na que se acumulan os ouriños antes de ser expulsada ao exterior. No extremo inferior ten un musculo circular chamado esfinter, que se abre e pecha para controlar a miccion (o acto de mexar).
A uretra,es un conduto que transporta os ouriños dende a vexiga ata o exterior. Na súa parte inferior presenta o esfinter uretral, polo que se pode resistir en desexo de mexar. A saída dos ouriños ao exterior prodúcese polo reflexo de miccion.
Os refugallos para poder chegar ata os riles (que son os órganos encargados de subtraer os refugallos ou substancias innecesarias), é necesario un proceso chamado nutrición, o cal é necesario para adquirir enerxía. Os nutrientes vanse directo ao sangue, a cal realiza o intercambio gasoso por medio dos pulmóns.
Os refugallos son levados pola arteria renal ata os riles, os cales se encargan de crear os ouriños, con axuda das nefronas.
Despois de crear os ouriños, o sangue en bo estado é comprimido nas nefronas na súa parte superior, as cales transportan o sangue en bo estado por medio da vea renal de novo ao corazón e pulmóns para osixenala.
Histoanatomía do aparato urinario
A parte inicial e de maior importancia que se encarga da filtración de tecidos e certos fluídos, así como a eliminación de toxinas son os riles, órganos con forma de feixón, situados no retroperitoneo sobre a parede abdominal posterior.Estos envorcan o seu contido nun receptáculo chamado vexiga, por medio dun tubo chamado uréter. A vexiga, á súa vez evacúa o seu contido ao exterior por medio dun conduto chamado uretra.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)