Puede ser considerado como un órgano no excretor. Los glóbulos rojos viejos, al ser destruidos en el bazo, liberan hemoglobina a la sangre, la cual es procesada y degradada en el hígado, y así se forman dos pigmentos: la bilirrubina y la biliverdina.
Estos pigmentos, junto con otras sustancias formadas en el hígado, se vierten a la bilis. La bilis, además de participar en la digestión de grasas, actúa como vía de eliminación de sustancias tóxicas. Los pigmentos biliares son eliminados junto con la materia fecal.
martes, 26 de febrero de 2013
Pulmon
Permiten excretar o dióxido de
carbono formado durante a respiración celular. O dióxido de carbono é
eliminado do corpo en cada exhalación. Un mecanismo que contribúe a
eliminar o exceso de dióxido de carbono presente no sangue consiste no
aumento da frecuencia respiratoria.
As células xeran o dióxido de carbono que se dirixen aos pulmóns, estando alí, pasa aos alvéolos pulmonares onde por medio da exhalación se expulsa o dióxido de carbono
As células xeran o dióxido de carbono que se dirixen aos pulmóns, estando alí, pasa aos alvéolos pulmonares onde por medio da exhalación se expulsa o dióxido de carbono
Vías urinarias
A viaxe dos ouriños pasa dende
as papilas renais cara aos cálices menores, e de aí aos cálices
maiores, a pelve renal e mediante o uréter chegan á vexiga onde serve de
reservorio para os ouriños, cunha capacidade normal de 500 ml,
alcanzando a súa capacidade máxima de 1 L. Da vexiga atravesa a uretra
por onde é expulsada cara ao exterior do organismo, alcanzando unha
velocidade de 30 a 35 km/h cando a vexiga se encontra chea na súa
capacidade media, e cando está no seu máximo reservorio é expulsada a
uns 50 km/h. Ao atravesar a uretra peneana
(no varón) cabe mencionar que os ouriños son expulsados a maior
velocidade alcanzando na súa cúspide máxima ata uns 75 km/h, sendo
proporcionada estas características expulsivas pola estrutura da devandita uretra.
funcion do ril
a principal función do ril é
formar os ouriños. Isto lógrase do seguinte modo: en primeiro lugar, o
sangue que chega ao ril pasa do glomérulo ao espazo de Bowman, filtrándose. O líquido formado é idéntico ao plasma sanguineo,
agás que practicamente carece de proteínas plasmáticas (albumina,
globulinas e fibrinóxeno). En segundo lugar, o líquido filtrado ingresa
nun sistema de túbulos onde a auga e algunhas substancias específicas
son reabsorbidas e/ou secretadas, feito que
cambia a composición e concentración do líquido. Finalmente, o líquido
modificado é excretado despois de saír do ril polas papilas e de
atravesar as vías urinarias.
Outras funcións, non menos importantes, son as de participar en regulación do volume corporal de auga, da presión arterial -para o que segrega renina, unha encima que converte o angiotensinógeno en anxiotensina I-, da produción de hemoglobina grazas á produción de eritropoetina.
O aparato excretor é un conxunto de órganos encargados da eliminación dos residuos nitroxenados do metabolismo, coñecidos pola medicina como ouriños; que o conforman a urea e a creatinina. A súa arquitectura componse de estruturas que filtran os fluídos corporais (líquido celomático, hemolinfa, sangre). Nos invertebrados a unidade básica de filtración é o nefridio, mentres que nos vertebrados é a nefrona ou nefrón.Los riles son dous órganos que afectan a forma dun poroto, colocados no abdome a ambos os dous lados da columna vertebral. Áchanse aproximadamente á altura da última vértebra dorsal e das dúas primeiras lumbares. As últimas dúas costelas cobren a súa metade superior. Ten uns 10 a 12 centímetros de longo, uns 5 ou 6 centímetros de ancho e uns 2,5 a 3,5 centímetros de espesor. Pesan uns 150 gramos cada un. A súa cor é vermello castaño. Están separados da pel do dorso por varios músculos, e dos órganos do abdome polo peritoneo parietal. Hai unha capa de graxa que os rodea e os fixa, permitindo, non obstante, que se deslicen cara a abaixo en cada inspiración. O ril dereito é un pouco máis baixo que o esquerdo. Sobre o seu polo superior áchanse as cápsulas suprarrenais. O seu bordo interno é cóncavo e recibe o nome de hilio, pois chegan e saen por ese lugar a arteria renal e a vea renal. Áchase tamén alí a chamada pelve renal, que ten forma de embude e na cal desembocan os chamados cálices, que reciben cada un os ouriños dunha das pirámides renais
O máis importante do ril é o chamado nefrón, cuxo funcionamento, unha vez comprendido, nos explica o traballo do ril. Hai aproximadamente un millón de nefrones en cada ril. Cada nefrón áchase constituído polo chamado corpúsculo renal, ou de Malpighi, e do chamado túbulo urinífero, que ten diversas partes, cuxa explicación non cabe mencionar no presente traballo. Estes desembocan en canles colectoras, que levan os ouriños aos cálices e á pelve renal.
O corpúsculo renal ou de Malpighi contén un vaso capilar ramificado, que forma un nobelo que recibe o nome de glomérulo. O glomérulo recibe o sangue dun pequeno vaso chamado aferente, que lle trae sangue arterial procedente da arteria renal. O sangue sae do glomérulo por outro pequeno vaso chamado eferente. O sangue proveniente do vaso eferente, na súa maior parte irriga aos túbulos renais e vai dar despois e a vea renal, perdido xa o seu osíxeno, pero eliminadas tamén as substancias nocivas. Rodeando o glomérulo áchase a chamada cápsula de Bowman, que ten dúas capas que deixan entre si un espazo, espazo que comunica co comezo do túbulo renal. En realidade, a cápsula de Bowman é a extremidade ensanchada do túbulo renal que afunde ou invagina o glomérulo
A cantidade de sangue que pasa polo ril é de aproximadamente un litro por minuto, vale dicir que máis menos cada cinco minutos pasa todo o sangue polo ril. Ese sangue proveniente da arteria renal, ten unha presión do glomérulo de 75 mm de mercurio, a cal tende a filtrar o sangue. E aínda que hai elementos que tratan de contrarrestar a devandita filtración (presión osmótica do sangue, presión do tecido renal e dentro do tubo renal), filtran os glomérulos máis de 100 gr de líquido por minuto. Ese líquido contén todos os elementos solubles do plasma sanguíneo, salvo as proteínas. Iso daría unha enorme cantidade de ouriños que se se eliminase así farían que o organismo perdese xunto coas substancias que debe eliminar, outras que necesita. Para evitar isto, os túbulos renais reabsorben aproximadamente o 99% da auga que filtran os glomérulos e seleccionan as substancias que esa auga contén disoltas, reabsorbendo por completo algunhas como a glicosa, e deixando pasar parte doutras, como o sal. Outras non volven pasar polo sangue, como a creatina. A reabsorción de parte do filtrado a través do glomérulo polos túbulos renais, é regulada por unha secreción interna do lóbulo posterior da hipófise.
Outras funcións, non menos importantes, son as de participar en regulación do volume corporal de auga, da presión arterial -para o que segrega renina, unha encima que converte o angiotensinógeno en anxiotensina I-, da produción de hemoglobina grazas á produción de eritropoetina.
O aparato excretor é un conxunto de órganos encargados da eliminación dos residuos nitroxenados do metabolismo, coñecidos pola medicina como ouriños; que o conforman a urea e a creatinina. A súa arquitectura componse de estruturas que filtran os fluídos corporais (líquido celomático, hemolinfa, sangre). Nos invertebrados a unidade básica de filtración é o nefridio, mentres que nos vertebrados é a nefrona ou nefrón.Los riles son dous órganos que afectan a forma dun poroto, colocados no abdome a ambos os dous lados da columna vertebral. Áchanse aproximadamente á altura da última vértebra dorsal e das dúas primeiras lumbares. As últimas dúas costelas cobren a súa metade superior. Ten uns 10 a 12 centímetros de longo, uns 5 ou 6 centímetros de ancho e uns 2,5 a 3,5 centímetros de espesor. Pesan uns 150 gramos cada un. A súa cor é vermello castaño. Están separados da pel do dorso por varios músculos, e dos órganos do abdome polo peritoneo parietal. Hai unha capa de graxa que os rodea e os fixa, permitindo, non obstante, que se deslicen cara a abaixo en cada inspiración. O ril dereito é un pouco máis baixo que o esquerdo. Sobre o seu polo superior áchanse as cápsulas suprarrenais. O seu bordo interno é cóncavo e recibe o nome de hilio, pois chegan e saen por ese lugar a arteria renal e a vea renal. Áchase tamén alí a chamada pelve renal, que ten forma de embude e na cal desembocan os chamados cálices, que reciben cada un os ouriños dunha das pirámides renais
O máis importante do ril é o chamado nefrón, cuxo funcionamento, unha vez comprendido, nos explica o traballo do ril. Hai aproximadamente un millón de nefrones en cada ril. Cada nefrón áchase constituído polo chamado corpúsculo renal, ou de Malpighi, e do chamado túbulo urinífero, que ten diversas partes, cuxa explicación non cabe mencionar no presente traballo. Estes desembocan en canles colectoras, que levan os ouriños aos cálices e á pelve renal.
O corpúsculo renal ou de Malpighi contén un vaso capilar ramificado, que forma un nobelo que recibe o nome de glomérulo. O glomérulo recibe o sangue dun pequeno vaso chamado aferente, que lle trae sangue arterial procedente da arteria renal. O sangue sae do glomérulo por outro pequeno vaso chamado eferente. O sangue proveniente do vaso eferente, na súa maior parte irriga aos túbulos renais e vai dar despois e a vea renal, perdido xa o seu osíxeno, pero eliminadas tamén as substancias nocivas. Rodeando o glomérulo áchase a chamada cápsula de Bowman, que ten dúas capas que deixan entre si un espazo, espazo que comunica co comezo do túbulo renal. En realidade, a cápsula de Bowman é a extremidade ensanchada do túbulo renal que afunde ou invagina o glomérulo
A cantidade de sangue que pasa polo ril é de aproximadamente un litro por minuto, vale dicir que máis menos cada cinco minutos pasa todo o sangue polo ril. Ese sangue proveniente da arteria renal, ten unha presión do glomérulo de 75 mm de mercurio, a cal tende a filtrar o sangue. E aínda que hai elementos que tratan de contrarrestar a devandita filtración (presión osmótica do sangue, presión do tecido renal e dentro do tubo renal), filtran os glomérulos máis de 100 gr de líquido por minuto. Ese líquido contén todos os elementos solubles do plasma sanguíneo, salvo as proteínas. Iso daría unha enorme cantidade de ouriños que se se eliminase así farían que o organismo perdese xunto coas substancias que debe eliminar, outras que necesita. Para evitar isto, os túbulos renais reabsorben aproximadamente o 99% da auga que filtran os glomérulos e seleccionan as substancias que esa auga contén disoltas, reabsorbendo por completo algunhas como a glicosa, e deixando pasar parte doutras, como o sal. Outras non volven pasar polo sangue, como a creatina. A reabsorción de parte do filtrado a través do glomérulo polos túbulos renais, é regulada por unha secreción interna do lóbulo posterior da hipófise.
Estrutura do ril
Todo o ril está cuberto por unha cápsula de tecido conectivo colagenoso denso denominada como cápsula nefrótica, e sobre o seu bordo medial encóntrase unha incisura denominada hilio renal onde podemos apreciar a saída de estruturas vitais como a arteria e vea renais e o uréter.
Se se corta o ril paralelamente ás súas dúas caras, pódese observar que o parénquima (porción celular) está composto por dúas zonas de cor distinta, ás que se chamou medular, ou interna, e cortical, ou externa. Na medula aparecen unhas estriacións organizadas en forma piramidal. Estas pirámides son as denominadas pirámides de Malpighi (ou renais) que presentan un vértice orientado cara aos cálices (papilas).
Zona cortical ou codia: Situada na parte externa e é de cor vermella clara. A cortical, de cor máis amarelenta, presenta na súa parte máis externa pequenos puntitos vermellos que corresponden aos corpúsculos de Malpighi. A substancia cortical cobre a medular e enche tamén os espazos que deixan entre si as pirámides de Malpighi.
Zona medular: Ocupa a parte interna, a substancia medular, de cor vermello escuro, composta por 8 a 18 formacións triangulares (pirámides renais de Malpighi). A súa base está en contacto coa substancia cortical e o seu vértice, que presenta 15 a 20 pequenos orificios, áchase en comunicación cun cáliz renal, que leva os ouriños á pelve renal.
Nun corte lonxitudinal dun ril, pódense recoñecer tres partes:
A codia renal, presenta un aspecto avermellado escuro granulado e rodea completamente á medula renal enviando prolongacións denominadas columnas renais que se enxertan en toda a profundidade medular.
A medula renal, presenta o dobre de espesor que a codia e unhas estruturas de cor avermellada moi clara con forma de pirámides, denominadas pirámides renais, que se separan polas columnas renais.
As papilas renais, distribúense cada unha dentro dun cáliz menor en forma de embude, tomando en conta que cada ril humano posúe 8 a 18 pirámides renais, existindo tamén de 8 a 18 cálices menores, e de 2 a 3 cálices maiores.
Formación da orina
Formación dos ouriños
Os ouriños fórmanse basicamente a través de tres procesos que se desenvolven nos nefrones. Os tres procesos básicos de formación de ouriños son:
Filtración
É un proceso que permite o paso de líquido dende o glomérulo cara á cápsula de Bowman pola diferenza de presión sanguínea que hai entre ambas as dúas zonas.
O líquido que ingresa ao glomérulo ten unha composición química similar ao plasma sanguíneo, pero sen proteínas, as cales non logran atravesar os capilares glomerulares. Baixo condicións normais, a porción celular do sangue, é dicir, os glóbulos vermellos, os glóbulos brancos e as plaquetas, tampouco atravesan os glomérulos. A razón anatómica fundamental pola que se produce a filtración do plasma nos glomérulos débese, en primeiro lugar, á permeabilidade do capilar glomerular; e en segundo lugar, a que a arteríola eferente ten un diámetro lixeiramente menor ao da arteríola aferente, polo que se crean así no interior do glomerulo as presións necesarias para que se produza a filtración do plasma.
A través do índice de filtrado glomerular, é posible inferir que cada 24 horas se filtran, en ambos os dous riles, 180 litros aproximadamente. Os factores que inflúen na filtración glomerular son: fluxo sanguíneo e efecto das arteríolas aferente e eferente.
Reabsorción
Moitos dos compoñentes do plasma que son filtrados no glomérulo, regresan de novo ao sangue. É o proceso mediante o cal as substancias pasan dende o interior do túbulo renal cara aos capilares peritubulares, é dicir, cara ao sangue. Este proceso, permite a recuperación de auga, sales, azucres e aminoácidos que foron filtrados no glomérulo.
Formación dous ouriños
Os ouriños fórmanse basicamente a través de tres procesos que se desenvolven nos nefrones. Os tres procesos básicos de formación de ouriños son:
Filtración
É un proceso que permite ou paso de líquido dende ou glomérulo cara á cápsula de Bowman pola diferenza de presión sanguínea que hai entre ambas as dúas ás dúas zonas.
O líquido que ingresa ao glomérulo ten unha composición química similar ao plasma sanguíneo, pero sen proteínas, ás cales non logran atravesar vos capilares glomerulares. Baixo condicións normais, a porción celular do sangue, é dicir, vos glóbulos vermellos, vos glóbulos brancos e ás plaquetas, tampouco atravesan vos glomérulos. A razón anatómica fundamental pola que se produce a filtración do plasma nos glomérulos débese, en primeiro lugar, á permeabilidade do capilar glomerular; e en segundo lugar, a que a arteríola eferente ten un diámetro lixeiramente menor ao dá arteríola aferente, polo que se crean así non interior do glomerulo ás presións necesarias para que se produza a filtración do plasma.
A través do índice de filtrado glomerular, é posible inferir que cada 24 horas se filtran, en ambos os dous vos dous riles, 180 litros aproximadamente. Os factores que inflúen na filtración glomerular son: fluxo sanguíneo e efecto dás arteríolas aferente e eferente.
Reabsorción
Moitos dous compoñentes do plasma que é filtrado non glomérulo, regresan de novo ao sangue. É ou proceso mediante ou cal ás substancias pasan dende ou interior do túbulo renal cara aos capilares peritubulares, é dicir, cara ao sangue. Este proceso, permite a recuperación de auga, sales, azucres e aminoácidos que foron filtrados non glomérulo.
Os ouriños fórmanse basicamente a través de tres procesos que se desenvolven nos nefrones. Os tres procesos básicos de formación de ouriños son:
Filtración
É un proceso que permite o paso de líquido dende o glomérulo cara á cápsula de Bowman pola diferenza de presión sanguínea que hai entre ambas as dúas zonas.
O líquido que ingresa ao glomérulo ten unha composición química similar ao plasma sanguíneo, pero sen proteínas, as cales non logran atravesar os capilares glomerulares. Baixo condicións normais, a porción celular do sangue, é dicir, os glóbulos vermellos, os glóbulos brancos e as plaquetas, tampouco atravesan os glomérulos. A razón anatómica fundamental pola que se produce a filtración do plasma nos glomérulos débese, en primeiro lugar, á permeabilidade do capilar glomerular; e en segundo lugar, a que a arteríola eferente ten un diámetro lixeiramente menor ao da arteríola aferente, polo que se crean así no interior do glomerulo as presións necesarias para que se produza a filtración do plasma.
A través do índice de filtrado glomerular, é posible inferir que cada 24 horas se filtran, en ambos os dous riles, 180 litros aproximadamente. Os factores que inflúen na filtración glomerular son: fluxo sanguíneo e efecto das arteríolas aferente e eferente.
Reabsorción
Moitos dos compoñentes do plasma que son filtrados no glomérulo, regresan de novo ao sangue. É o proceso mediante o cal as substancias pasan dende o interior do túbulo renal cara aos capilares peritubulares, é dicir, cara ao sangue. Este proceso, permite a recuperación de auga, sales, azucres e aminoácidos que foron filtrados no glomérulo.
Formación dous ouriños
Os ouriños fórmanse basicamente a través de tres procesos que se desenvolven nos nefrones. Os tres procesos básicos de formación de ouriños son:
Filtración
É un proceso que permite ou paso de líquido dende ou glomérulo cara á cápsula de Bowman pola diferenza de presión sanguínea que hai entre ambas as dúas ás dúas zonas.
O líquido que ingresa ao glomérulo ten unha composición química similar ao plasma sanguíneo, pero sen proteínas, ás cales non logran atravesar vos capilares glomerulares. Baixo condicións normais, a porción celular do sangue, é dicir, vos glóbulos vermellos, vos glóbulos brancos e ás plaquetas, tampouco atravesan vos glomérulos. A razón anatómica fundamental pola que se produce a filtración do plasma nos glomérulos débese, en primeiro lugar, á permeabilidade do capilar glomerular; e en segundo lugar, a que a arteríola eferente ten un diámetro lixeiramente menor ao dá arteríola aferente, polo que se crean así non interior do glomerulo ás presións necesarias para que se produza a filtración do plasma.
A través do índice de filtrado glomerular, é posible inferir que cada 24 horas se filtran, en ambos os dous vos dous riles, 180 litros aproximadamente. Os factores que inflúen na filtración glomerular son: fluxo sanguíneo e efecto dás arteríolas aferente e eferente.
Reabsorción
Moitos dous compoñentes do plasma que é filtrado non glomérulo, regresan de novo ao sangue. É ou proceso mediante ou cal ás substancias pasan dende ou interior do túbulo renal cara aos capilares peritubulares, é dicir, cara ao sangue. Este proceso, permite a recuperación de auga, sales, azucres e aminoácidos que foron filtrados non glomérulo.
caracteristicas xerais
O aparato excretor é un conxunto de órganos encargado da eliminación dos residuos nitroxenados do metabolismo, coñecidos na medicina como ouriños; que o conforman a urea e a creatinina. A súa arquitectura componse de estruturas que filtran os fluídos corporais (líquido celomático, hemolinfa, sangre). Nos invertebrados a unidade básica de filtración é o nefridio, mentres que nos vertebrados é a nefrona ou nefrón. O aparato urinario humano componse, fundamentalmente, de dúas partes que son: Os órganos secretores: os riles, que producen os ouriños e desempeñan outras funcións. Os órganos excretores: uréteres, vexiga e uretra, que conducen os ouriños cara ao exterior.
Os riles posúen 10-20 cm de longo e 3 cm de grosor e pesan arredor duns 150 gramos.
Rodéanse dunha fina cápsula renal.
Están divididos en tres zonas diferentes: codia, medula e pelve.
Son de cor vermello escuro, situados a ambos os dous lados da columna vertebral.
Na parte superior de cada ril encóntranse as glándulas suprarrenais.
Os ouriños fabrícanse na codia exterior e a medula que envolve.
Na codia fíltrase o fluído que sae do sangue e na medula reabsórbense substancias dese fluído que son necesarias para o organismo.
Os condutos que se abren nos vértices das "pirámides" da medula, e que van dar á pelve, e recollen os ouriños restantes.
As chamadas "pirámides" son canles de forma aplanada e parecidos a un embude, que conducen os ouriños ao uréter, logo, a través deste conduto, os ouriños diríxense á vexiga.
O dereito é mais baixo que o esquerdo isto é debido ao fígado xa que se necesita un bo espazo para as palpitacións do corazón.
A vía excretora, que recolle os ouriños e a expulsa ao exterior está formada por un conxunto de condutos que son:
Os uréteres, que conducen os ouriños dende os riles á vexiga urinaria.
A vexiga urinaria, receptáculo onde se acumulan os ouriños.
A uretra, que permite a saída ao exterior dos ouriños contidos na vexiga.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)